Ondanks haar grootte en achtergrond is de Maine Coon kat lief en zachtaardig. Ze houdt van haar ouders en past zich aan elke omgeving aan, zolang ze maar wat bewegingsruimte heeft. Als ze rent, kan ze behoorlijk luidruchtig zijn, maar haar zachte, rustige stem verzekert je ervan dat deze leeuw echt een lammetje is.

De voeding van de Maine Coon moet zorgvuldig worden gecontroleerd. Dit ras heeft de neiging om slap of te zwaar te worden als het niet goed wordt gecontroleerd.

De Maine Coon moet voldoende beweging krijgen. Er moeten krabpalen en zitstokken beschikbaar zijn en ze heeft voldoende renruimte nodig. Ze houdt van interactief spelen en speelt met elk gezinslid. Omdat ze een grotere en zwaardere kat is, kan ze onbedoeld dingen omverwerpen.

De vacht van de Maine Coon heeft dagelijkse aandacht nodig. Ze moet worden geborsteld om ervoor te zorgen dat haar vacht niet klit, en ze moet worden gekamd om haar vacht glad te maken. Meestal is dit gemakkelijk te doen als ze al op jonge leeftijd is geleerd dat dit leuk is.

De Maine Coon wordt beschouwd als het enige langharige ras dat oorspronkelijk in de Verenigde Staten voorkomt. Dit ras werd waarschijnlijk geïntroduceerd door zeelieden die naar New England voeren. De katten die ze op hun schepen meenamen, verlieten het schip waarschijnlijk permanent of slechts voor een kort verlof aan land, fokten met de bestaande inheemse katten en creëerden uiteindelijk een eigen ras.

De showcarrière van de Maine Coon begon in 1895 in New York, toen de prijs voor beste kat werd uitgereikt aan een tabby Maine Coon genaamd Leo. Leo bleef winnen op de kattenshows in Boston tot 1900, toen hij werd verslagen door zijn eigen zoon.

Hierna begon de liefdesaffaire met de Pers, en de Maine Coon zakte naar de tweede plaats in populariteit. Deze rangschikking is de afgelopen jaren opnieuw veranderd en de Maine Coon is nu weer "Amerika's kat".