Dobermanns worden beschouwd als mensgerichte honden die aanhankelijk en lief zijn voor mensen, mits ze goed gesocialiseerd en getraind zijn. Ze zijn loyaal aan hun baasjes en kunnen goed met kinderen omgaan als ze samen met hen zijn opgegroeid; sommige Dobermanns hechten zich echter slechts aan één persoon.

Dobermanns zijn krachtige, energieke honden die veel beweging nodig hebben. Als ze geen beweging krijgen, lopen ze een groter risico om prikkelbaar of zelfs agressief te worden. Ze kunnen zich goed aanpassen aan het leven in een appartement als ze dagelijks beweging krijgen.

Zorgvuldige socialisatie en gehoorzaamheidstraining vanaf jonge leeftijd zijn essentieel voor dit ras. Dobermanns reageren zeer goed op positieve bekrachtiging.

Er is geen speciale waaktraining nodig voor iedereen die een goede beschermer voor het gezin wil. Sterker nog, Dobermann-experts raden vaak af om een ​​speciale waaktraining te volgen, omdat dit kan leiden tot overmatig waken en agressie.

Een Duitser genaamd Louis Dobermann wordt gecrediteerd voor het ontwikkelen van het Dobermann-ras aan het einde van de 19e eeuw. Hij was belastinginner en wilde een felle waakhond om hem te vergezellen tijdens zijn rondes. Dobermann was ook eigenaar van het plaatselijke asiel, waar hij toegang had tot veel zwerfhonden.

Niemand weet het zeker, maar men vermoedt dat Dobermann verschillende rassen heeft gekruist om de Dobermann-pinscher te krijgen. Enkele van de rassen waarvan men denkt dat ze hierbij betrokken zijn, zijn de rottweiler, Duitse pinscher, Duitse dog, Duitse herdershond, Manchesterterriër en Engelse windhond (kortharige herdershond).

Hoewel Dobermann-pinschers oorspronkelijk werden gefokt en nog steeds wereldwijd worden gebruikt als waakhond, zijn ze ook gebruikt als politie- en militaire honden, reddingshonden en therapiehonden.