Portugese waterhonden zijn actieve honden die, gezien hun werkverleden, veel lichaamsbeweging nodig hebben. Hoewel ze van nature onafhankelijk zijn, zijn ze geen goede kennelhonden en geven ze er de voorkeur aan om bij hun baasje te zijn. Waterhonden zijn zeer intelligent en hebben activiteiten nodig om zich bezig te houden en destructief gedrag zoals kauwen en graven te voorkomen. Ze moeten in een grote, omheinde tuin worden gehouden om te voorkomen dat ze gaan zwerven.

Waterhonden zijn erg slim en onafhankelijk. Ze hebben tijd buiten nodig en, zoals hun naam al doet vermoeden, zijn ze dol op water.

Portugese waterhonden hebben veel interactie met mensen nodig. Ze tolereren andere honden en katten goed als ze ermee opgroeien. Andere huisdieren zoals knaagdieren, vogels en reptielen moeten echter buiten bereik worden gehouden.

Sommige fokkers beweren dat Portugese waterhonden hypoallergeen zijn omdat ze niet verharen. Dit kan wel of niet waar zijn, afhankelijk van de persoon en zijn of haar gevoeligheid. Voordat u in een waterhond investeert, laat de allergische persoon dan bij de fokker thuis langskomen en met de honden spelen om de mate van tolerantie te bepalen.

Portugese waterhonden zijn ideaal voor waakhonden die een middelgrote, intelligente en actieve hond willen. Het zijn goede waakhonden, maar hun formaat weerhoudt ze ervan om goede waakhonden te zijn. Waterhonden zijn wantrouwig tegenover vreemden.

Portugese waterhonden worden doorgaans 10 tot 14 jaar oud.

De Portugese Waterhond is een oud ras waarvan men denkt dat het rond 700 v.Chr. is ontstaan ​​op de Centraal-Aziatische steppen. Hoe ze in Portugal terechtkwamen, of ze nu door de Berbers (die in latere eeuwen de Moren werden) of door de Goten werden meegebracht, is onderwerp van discussie. Dat laatste zou wel eens waar kunnen zijn, aangezien de honden van de Ostrogoten uiteindelijk de poedel werden, en de poedel en de Portugese Waterhond veel overeenkomsten vertonen.

Portugese Waterhonden werden gebruikt om vissen in netten te drijven en kapotte netten en visgerei die overboord waren gevallen op te halen; ze fungeerden ook als koeriers tussen vissers en van schip naar wal. Toen de visserij begin 20e eeuw afnam, begon het ras hetzelfde lot te ondergaan als de Portugese vissers. Dr. Vasco Bensuade begon in de jaren 30 met pogingen om het ras te redden. In 1958 kwamen twee Portugese Waterhonden de Verenigde Staten binnen in het kader van een uitwisselingsprogramma voor zeldzame rassen. De populariteit van de Waterhond groeide langzaam maar gestaag. Op 1 januari 1984 werd de Portugese Waterhond door de American Kennel Club toegelaten tot de werkgroep.

De Portugese Waterhond blinkt uit in gehoorzaamheid en is lid van de werkgroep. Het ras is een prettige, actieve gezelschapshond.